นานๆ จะขับรถออกต่างจังหวัดที ล่าสุด ไปสังขละบุรี ทางลดเลี้ยวและค่อนข้างชัน ขับเป็นคาราวาน อารามว่าก็ขับตามๆ กันไป (แม้ว่ามันจะมีทางอยู่แค่เส้นเดียวก็ตาม – แต่ก็นั่นล่ะ สารภาพว่าไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับที่ที่จะไปเลย ใช้แค่เท้าเหยียบเบรคกับคันเร่งแค่นั้น สมองล่ะ?! -_-“)
ตลอดทางก็มีการแซงคันอื่นเป็นระยะ – บางครั้งมีรถใหญ่อย่างสิบล้อ ซึ่งต้องค่อยๆ ปีนขึ้นไป ก็เลยต้องแซงเขาไปบ้าง แต่ถนนมันมีแค่ฝั่งละเลน ก็เลยต้องหาจังหวะ ไอ้เราก็ปกติไม่แซงใครอยู่แล้ว แถมทางยังชัน กว่าจะหาจังหวะได้ เล่นเอาเพื่อนร่วมทางลุ้นไปทั้งคัน ขาไปนี่แทบทำประชามติ ว่าจะออกไปได้หรือยัง (ส่วนขากลับ หลายคนเริ่มตายใจ – หลับกันไปบ้าง)
เกริ่นมาซะยาว จะเล่าว่า รู้สึกว่าคนขับรถใหญ่ที่เจอ (ทั้งทริปนี้ และก่อนหน้า) ใจดีและมีน้ำใจ พอจะให้แซงก็กระพริบไฟซ้าย พอจะบอกว่าข้างหน้ามีรถ อย่าเพิ่งออกก็กระพริบขวา
ก่อนหน้านี้ เคยเจอรถที่ขับสวนมา ตบไฟใส่ สองคันติด ทีแรก ปากไวสบถในใจว่าตบไฟไมฟระ ปรากฏว่า … ลืมเปิดไฟหน้า
บางครั้งก็เจอรถที่สวนมาตบไฟใส่ พอขับไปก็เจอว่าข้างหน้าเรามีด่านตรวจ
หลังจากเดาๆ และฟังเอาจากแป๊ะแว่นอยู่นาน ล่าสุด เพิ่งได้ลองเปิดหา เออ เขาก็มีบอก เป็นเรื่องเป็นราว(นี่หว่า) — ตอนสอบใบขับขี่ เหมือนจะไม่มีบอกนะ
ึ
หมายเหตุ: เทียบกับปาย (อาจไม่เป๊ะมาก เพราะหลายปีแล้ว จำไม่ค่อยได้) รู้สึกว่าที่นี่ชันกว่า แต่ปาย โค้งกว่าเยอะ
เพิ่มอีก-นึกได้ว่าตอนไปปายมีแค่สามคนเอง ส่วนสังขละนี่หกคนเต็มคัน น่าจะมีส่วนต่อความรู้สึกว่ามันชัน พอสมควร
ใส่ความเห็น