เดินเล่นในย่างกุ้ง

เมื่อวันหยุดที่ผ่านมา (ต.ค.นู่น) (แน่นอนว่าอัพบล็อกช้าไปเกือบสองเดือน) จัดทริปไปย่างกุ้งมาหลังจากวางแผนกับคิมไว้สักสองปีแล้วเห็นจะได้ ว่าอยากไปพม่าก่อนที่อะไรๆ มันจะเปลี่ยนหลังจากเขาเปิดประเทศ จริงๆ ตอนนั้นก็เริ่มได้ยินจากเพื่อนที่ต้องไปพม่าอยู่บ่อยๆ แล้วว่าบรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไป มีสิ่งก่อสร้างเพิ่มขึ้น นักท่องเที่ยวฝรั่งเพิ่มขึ้น ค่าครองชีพเริ่มสูง แต่ก็นั่นล่ะ จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่ได้ไปเสียที จนวันนึงอยู่ดีๆ ก็กดจอง (อ้าว ง่ายนี่หว่า)

สนุกกับชีวิตพอรึยัง?

วันก่อนเห็นมิตรสหายท่านหนึ่งอัพสเตตัสในเฟซบุ๊กแจ้งข่าวการลาออกจากงาน เพื่อกลับไปทำงานของครอบครัว พร้อมเล่าว่า ที่บ้านถามว่า “สนุกกับชีวิตพอรึยัง?” อ่านจบนึกถึงตัวเองบ้าง …ถ้าเจอถามแบบนี้ ยังไม่รู้จะตอบยังไง

ผ่านไปสองวัน ขณะนั่งอ่านบล็อกเก่าๆ ของตัวเองเล่น – ระหว่างรอสมาธิทำงานกลับมา ซึ่งคาดว่ามันคงไปเดินเล่นไกลแล้ว – ก็เจอบล็อกเก่าที่เอาคำถามจากใคร (ก็จำไม่ได้แล้ว) คนหนึ่ง มาทิ้งไว้เฉยๆ (มันเรียกว่าอัพบล็อกแล้วสินะ) ว่า “อยากดำรงชีวิตด้วยอะไร”

พอไล่ลงมาถึงความเห็นข้างท้ายที่ตัวเองเป็นคนเขียนตอบ

“ด้วยความสนุกสนาน” เวรล่ะ นึกถึงคำถามข้างบนทันที

แล้วก็ยังตอบไม่ได้อยู่ดีนะ ทั้งสองข้อเลย

ค้นหาแม่ตือ

หลังอัพบล็อกร้างๆ นี้เมื่อไม่กี่วันก่อน เข้ามาเช็คอีกครั้ง ก็พบเรื่องเดิมคือ มีคนเข้ามาจากการค้นเพลงด้วยทำนอง “แม่ตือ” เต็มไปหมด ผันไปมา ไม่ว่าจะ ตือ ตื่อ ตื้อ ตื้อ ตื๊อ ตื๋อ (วันอื่นๆ มีเรื่องอื่นมาประปราย แต่มาจากแม่ตือเยอะสุดอยู่ดี) (ก่อนหน้านี้ เคยแปะลิงก์เพลงที่คิดอยู่นานว่ามันคือเพลงอะไรไว้)

ที่สงสัยคือ ทำไมต้องแม่ตือ ตอนที่เขียนนี่ลองไล่แม่อื่นดู ก็ยังหาไม่เจอแฮะ

น้ำใจรถใหญ่

นานๆ จะขับรถออกต่างจังหวัดที ล่าสุด ไปสังขละบุรี ทางลดเลี้ยวและค่อนข้างชัน ขับเป็นคาราวาน อารามว่าก็ขับตามๆ กันไป (แม้ว่ามันจะมีทางอยู่แค่เส้นเดียวก็ตาม – แต่ก็นั่นล่ะ สารภาพว่าไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับที่ที่จะไปเลย ใช้แค่เท้าเหยียบเบรคกับคันเร่งแค่นั้น สมองล่ะ?! -_-“)

[review] Waraku-an ที่พักในเกียวโต

เมื่อปีที่แล้ว ไปเกียวโตมา พักที่เดิม 5 คืน เลยมารีวิวเก็บไว้หน่อย

ตัวเลือก
ตอนหา เนื่องจากจะอยู่เกียวโตหลายวัน เลยหาที่พักแบบที่ดูสงบๆ หน่อย (เกี่ยวกันยังไง)

ตอนแรก เจอบล็อกนึงแนะนำ Hostel Mundo คืนละ 2000 เยน เห็นบ้านแล้วดูน่านอนดี เป็นบ้านเก่าที่ปรับปรุงมาเป็นโฮสเทล ติดที่มีหมาของเจ้าของหนึ่งตัว (อ่านที่มีคนรีวิวไว้-จำไม่ได้แล้วว่าที่ไหน-บอกว่าตื่นมาก็เจอเจ้านี่มาอยู่ตรงขอบเตียง … ลาก่อน) หาที่อื่นต่อไป

เสิร์ชมาเจอ Waraku-an น่าสนใจมาก มีทั้งแบบห้องส่วนตัวและ dormitory แต่เป็นที่นอนเสื่อทาตามิ คืนละ 2500 เยน พัก 5 วันได้ส่วนลด ไม่ต้องจ่ายภาษี กดจองทางเว็บ จากนั้น ผู้ดูแลจะเมลมาให้ยืนยันเข้าพักเป็นระยะๆ (ล่าสุดเข้าไปดูในเว็บให้จองล่วงหน้าสี่เดือน)

ตาขี้เกียจ!

ไปวัดสายตาทำแว่นใหม่ เนื่องในโอกาสคอนแทคเลนส์รายเดือนที่ใช้อยู่หมดและพอใส่แว่นแทนแล้วก็พบว่าสายตาสั้นขึ้นอีกเยอะ (มองระยะใกล้ๆ เมตรสองเมตรไม่ชัด) ปกติ จะวัด-ตัดที่ร้านแถวบ้าน แต่เกิดอยากลองไปวัดที่โรงพยาบาลดูบ้าง เลยไปที่ รพ.จักษุรัตนิน แถวอโศกดู (นั่ง MRT ไปลงเพชรบุรี แล้วเดินย้อนมาทางอโศกนิดเดียว)

ถ้าเป็นวัดเพื่อตรวจสายตา (โรค) ต้องนัดหมอก่อน แต่วัดสายตาตัดแว่นไม่ต้อง ไปได้เลย ไปถึงห้องแรก มีพยาบาลดูให้ เขาให้ใส่แว่นไว้ แล้วก็ให้เอาแท่งพลาสติกมาปิดตาทีละข้าง แล้วให้อ่านจอว่าเห็นรึเปล่า จากนั้นก็ให้ใช้พลาสติกที่มีรูด้านนึงอีกด้านทึบ มองผ่านรูเพื่ออ่าน

เสร็จจากห้องนี้ อีกห้องมีเจ้าหน้าที่มาวัดให้ (ไม่ใช่หมอ) เขาให้ถอดแว่นหรือใส่แว่น(จำไม่ได้แล้ว) แล้วมองไปที่จอด้านหลัง แล้วก็ถือแท่งๆ คล้ายไฟฉายๆ มาส่องๆ อะไรไม่รู้ ต่อมาก็วัดเหมือนร้านแว่นทั่วไปที่เอาคางวาง มีที่สแกน พอลองใส่เลนส์ตามที่วัดได้ใหม่ ปรากฎว่า เขาบอกว่าเราเป็น “ตาขี้เกียจ” (ไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย) เขาอธิบายว่า ตาซ้ายสายตาสั้นกว่าข้างขวามาก สมองเลยสั่งให้ใช้ตาขวามอง ตาซ้ายไม่ได้ใช้/แทบไม่ได้ใช้เลย (ปีที่แล้ว ข้างซ้ายสั้นประมาณ 500 ปีนี้พุ่งเป็น 700 ข้างขวา จาก 400-500 เป็น 600)(คิดว่าส่วนหนึ่งน่าจะมาจากการเล่นเน็ตผ่านมือถือตอนที่ถอดแว่นแล้ว ทั้งก่อนนอน หลังตื่น — หรี่ตาข้างนึงเพื่อมอง) เขาถามว่า ร้านที่เคยตัดบอกอะไรบ้างหรือเปล่า ก็ไม่เคยแฮะ … เขาบอกอีกว่า “จริงๆ เคสอย่างนี้ต้องพบคุณหมอนะ…ต้องใช้ตาซ้ายให้เยอะขึ้น…แต่อายุขนาดนี้แล้วคงไม่ทัน” อ้าว… พูดจบ เขาก็จับเลนส์นู่นนี่มาใส่ต่อไป และว่าทางแก้ก็คงต้องตัดแว่นถี่ขึ้น (จำไม่ได้แล้วว่าทำไม) หกเดือนให้มาวัดอีกครั้ง (ปกติวัดทุกปี) พอถามว่าแล้วต้องแก้ยังไงอีก เขาก็บอกว่าอยู่บ้านก็ให้ปิดตาขวาดูทีวีไรงี้ วันนี้ลองนั่งปิดตาข้างนึงอ่านหน้าจอคอมฯ นี่มึนเลยอะ

(ไม่เข้าใจว่าจะเล่าละเอียด[แต่ก็ไม่ละเอียด]ทำไม แต่พิมพ์ไปแล้วก็เลยตามเลยแล้วกัน แหะๆ)

ปล.ตอนแรกที่รู้ว่าเป็นโรคตาขี้เกียจไม่ได้ซีเรียสอะไร แต่พอกลับมาอ่านเจอบล็อกคนที่ต้องผ่าตัดเพราะโรคนี้แล้วก็แอบเสียว ผ่าสดด้วย บรื้อออ

ทำขนมง่ายๆ ขำๆ (แข็งๆ)

เมื่อค่ำที่ออฟฟิศนัดกันกินข้าวกินขนมขำๆ – ย้อนไปเมื่อวาน คิดว่าอยากทำขนมง่ายๆ อย่างนึง (ปีที่แล้วทำคุกกี้กัน (แป้งผสมแล้ว แค่ใส่ไข่ใส่เนย แล้วก็เวฟ [ไม่มีเตาอบ]) เสิร์ชเจอสูตรนี้ ของเขาใช้โอรีโอสองแถว กลัวไม่พอเลยเพิ่มไปอีกเท่านึง เพราะฉะนั้น ส่วนผสมก็เพิ่มอีกเท่านึงเหมือนกัน

ส่วนผสม
นมข้นหวานตราหมี 2/3 ของกระป๋อง
นมสด
โอริโอคุกกี้ 4 แถว
เชอร์รี่กระป๋อง Wilderness ใส่เกือบหมด
เนยเค็ม ออร์คิด 2/3 ของก้อน เห็นมีคนคอมเมนท์ท้ายสูตรว่าทำแล้วเค็มไปหน่อย เลยเพิ่มเนยจืดอีก 2/3 ก้อน
ครีมชีส Philadelphia 2 กระปุก (ในสูตร ใช้แบบก้อน แต่ตอนไปซื้อ ซื้อผิดเป็นแบบซอฟท์ แถมสองกระปุกยังเป็นคนละสูตร TT-TT)
มะนาว 3 ลูก (ทำหกไปเล็กน้อย ใช้จริง 1 ลูก)

วิธีทำก็ตามในลิงก์เลย ก่อนทำก็พิมพ์หน้านั้นออกมาดู แต่ตอนทำจริง ไม่ค่อยได้อ่านวิธีทำเท่าไหร่ พบความผิดพลาดดังนี้
– ตอนผสมคุกกี้กับเนย ลืมละลายเนยก่อน ใส่ไปทั้งก้อนเลย แล้วก็คลุกๆ เอา ไม่รู้ว่าเป็นผลให้ฐานโอรีโอแข็งกระแด้กรึเปล่า
– ตอนเอาฐานโอรีโอใส่พิมพ์ กลัวว่าใส่ถ้วยกาแฟตามสูตรจะชิ้นใหญ่ไป เลยใส่ถ้วยน้ำจิ้มบ้าง จานรองแก้วบ้าง จานข้าวบ้าง โดยลืมไปว่ามันน่าจะใส่ในอะไรที่มันมีขอบๆ (เพราะต้องใส่ครีมชีส[ที่ดันทำออกมาแล้วเหลวโพด])
– ตอนเปิดตู้เย็นจะหยิบเชอร์รี่มาใส่ขั้นสุดท้าย พบว่า ลืมใส่นมสดในครีมชีส
– ทำออกมาแล้ว ฐานโอรีโอแข็งมาก มาก มาก จะวางทิ้งไว้ก่อนไอ้ครีมชีสก็จะละลายอีก เลยต้องยกไปทั้งอย่างนั้น ทุกคน (ที่กิน) เลยได้ออกแรงแขนกันถ้วนหน้า

หลังจากนี้ ถ้าเกิดอะไรกับใครเพราะไอ้ขนมนี้ ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย TT-TT

 

ไป ReadCamp 2 กัน!

วันอาทิตย์ที่ 7 มี.ค.นี้ไปงาน ReadCamp กัน ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 แล้ว จัดที่ทีเคปาร์ค ชั้น 8 เซ็นทรัลเวิลด์ (เขียนถึงงานครั้งแรกที่นี่) ใครสนใจก็ไปได้เลย อ้อ อย่าลืมลงทะเบียนก่อนที่ http://readcamp.org จะได้ไม่ต้องเสียค่าเข้าทีเคปาร์ค

งานนี้ ใครอยากอ่าน อยากฟัง อยากร่วมแลกเปลี่ยน ทำได้เต็มที่ ตามคอนเซ็ปท์ “ทุกอย่างอ่านได้” ครั้งนี้เท่าที่ไปดูใน http://www.facebook.com/ReadCamp กับ #readcamp ในทวิตเตอร์ ก็เห็น …

fail

เรื่องมีอยู่ว่า…

วันนี้ตั้งใจไปซื้อเครื่องอัดเสียงใหม่ที่ห้างใกล้บ้าน (ของเก่าใกล้เจ๊ง เพิ่มเสียงได้ ลดเสียงไม่ได้)

หาตู้กดตังค์ ชั้น 1 ขัดข้อง ชั้น 2 ขัดข้อง ชั้น 3 ใช้ได้

ไปถึงศูนย์โซนี่ ราคาแพงกว่าซื้อในเว็บประมาณ 200 แต่มาถึงแล้ว ซื้อเลยดีกว่า

พนักงานบอกซื้อให้ถึง 5,000 จะได้บัตรสมาชิก เพื่อลดราคาในครั้งต่อไป

เดินไปดูหูฟัง … มันดูก๊องแก๊งเกิน ไม่น่าทนมือทนไม้ (หูฟังนะเฟ้ย!)

ตัดใจ ซื้ออย่างเดียวพอ ต้องไม่ตกเป็นเหยื่อของการตลาด (แล้วตะกี้มันอะไรฟระ!)

หันมาอีกที พนักงานที่แนะนำเมื่อกี้ไปไหนแล้ว

บอกพนักงานอีกคนก็ได้

บอกเสร็จ พนักงานคนเดิมวิ่งมาพอดี

“2 GB หมดแล้วครับ”

ของจะมาพรุ่งนี้เย็น …

แผน 1 (ซื้อเครื่องอัดเสียง) ล้มเหลว

ไปร้านกาแฟ กะจะนั่งฆ่าเวลาระหว่างรอไปงานเปิดตัวหนังสือตอนสี่โมงเย็นด้วยการถอดเทป

ซื้อกาแฟ

ลืมไปว่าหูฟังใกล้เจ๊งแล้ว ขยับนิดนึงเสียงจะหาย

ไม่เป็นไร ใช้ไปก่อน

ลืมเอามา !!

เอาเครื่องอัดเสียงมาฟังอีกงานนึงก็ได้ฟะ (ตอนนั้นลืมไปว่า ไม่มีหูฟังแล้วจะฟังยังไง)

ลืมเอาเครื่องอัดเสียงมา !!

–กลับบ้านไปเอา–

แผน 2 (ฆ่าเวลา) ประสบความสำเร็จ (ฆ่าเวลาได้ แต่ไม่ได้งาน!!)

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “เวลาย้ายของในกระเป๋า ให้ใช้วิธีเทออกมา”

ดู “อ่านสันติภาพ”

เมื่อตอนบ่ายไปดูการแสดงอ่านบทละครของพระจันทร์เสี้ยวการละครที่สถาบันปรีดีฯ มา งานนี้เป็นหนึ่งในงานเทศกาลศิลปนานาพันธุ์ ที่จัด 24 ต.ค.-11 พ.ย. มีงานหลายแบบมาก ดูรายละเอียดได้ที่เว็บ http://www.pridiinstitute.com/autopage/show_page.php?h=48&s_id=98&d_id=98

การแสดงอันนี้คล้ายการแสดงละครเวที แต่มีข้อบังคับ (?) ว่าต้องมีการอ่าน จากที่ดูมามีทั้งอ่านจากหนังสือ เศษกระดาษ และผนัง!

มันเป็นการดูที่มาราธอนมาก เพราะมี 12 เรื่อง เล่นต่อกันเซ็ตละ 6 เรื่อง พักประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้

ได้เก็บรูปมาบ้าง ไล่ดูได้ที่ twitpic จ้า เริ่มที่.. http://twitpic.com/mpcu6

รายละเอียดแต่ละเรื่อง http://crescentmoonspace.blogspot.com/2009/10/blog-post_18.html

แพะในหมู่บ้าน

-เล่าเรื่องผู้หญิงในหมู่บ้านคนนึงที่รำคาญแพะ

-ชอบตอนตัวละครเดินสลับที่ไปมา – ร้องเสียงแพะ

นางนวลกับมวลแมว ผู้สอนให้นกบิน

-เป็นการแสดงละครเวที ผสมกับให้คนดู 8 คนอ่านบทบรรยากาศที่ฉายบนผนัง สนุกมาก แต่ละคนเล่นได้น่ารักดี

จานบิน

-เอาหลายๆ อันทั้งบทสัมภาษณ์ของ ดร.อาจอง ชุมสาย มาผสมกับรายงาน ผสมนิยายของทินกร หุตางกูร เอกสารรายงานขององค์กร USO: Universal Spiritual Organization ฯลฯ แล้วยังเล่าเรื่องผสมงิ้วอีกต่างหาก สนุกดีอีกเรื่อง

You must love me

-ตัวแสดงมีผู้หญิงที่ร้องเพลง you must love me จาก Evita ในหลายๆ แบบทั้งอยู่หลังหนังสือพิมพ์ อยู่บนที่สูง (เก้าอี้) และผู้ชายที่คอยถ่าย-ฉายภาพผู้หญิงคนนี้ออกจอที่ใช้กระดาษหนังสือพิมพ์แทนพื้นสีขาว

-ช่วงตอบคำถาม คนแสดง (ดูในน่าจะคือคนเดียวกับคนสร้าง- วสุรัชต อุณาพรหม) บอกว่า มันมีอะไรอยู่ในเนื้อเพลงนี้เยอะมาก และพูดถึงที่หลวงวิจิตรวาทการเคยบอกว่า ละครสร้างชาติ แล้วก็ตั้งคำถามว่า ที่เห็นตามจอทีวีหนังสือพิมพ์ นั่นคือการสร้างสันติภาพหรือทำลายกันแน่ ตบท้ายด้วยว่า นักการเมืองหรือท่านผู้นำก็เหมือนนักแสดงที่มีนักสร้างสื่อจัดให้ว่าจะต้องสื่อออกไปยังไง

อัสลาม

-พี่สินีนาฏ เกษประไพ คนดำเนินรายการ ดูจบแล้วถึงกับบอกว่า พูดไม่ออกเลยทีเดียว ก็จริงของเขา บทดีมากๆ

Einstein quotes

-เอามาจากหนังสือของไอน์สไตน์และความเห็นของไอน์สไตน์เกี่ยวกับสันติภาพ

-ก่อนดู มีคำเตือนว่าเรื่องนี้คุกคามคนดู คุกคามจริง มาถึงมีการปากระดาษใส่คนดูด้วย lol

-ผู้หญิงคนเดิมจาก you must love me มาเล่นด้วย ชอบคนนี้จริงๆ เล้ย

-ผู้ชายที่เล่นเป็นไอน์สไตน์ “โลกก้าวกระโดดในเทคโนโลยี แต่ไม่ก้าวกระโดดในสัมพันธภาพของมนุษย์”

บ้านที่แท้จริง -ความว่าง

-เล่าเรื่องผสม ธรรมะ

-รู้สึกว่าตัววเองเข้าไม่ถึงธรรมะเท่าไหร่

ข่าวที่บรรณาธิการขว้างทิ้ง

-เล่าเรื่องข่าว (ที่ถูกมองว่าไม่เป็นข่าว) เด็กผู้หญิงที่เสียชีวิตจากระเบิดในช่วงสงคราม โดยเด็กอยู่ในท่านอนกอดหมา

-ชอบช่วงท้ายที่เอาพาดหัวมาวางเรียงบนโปรเจคเตอร์

เพชรฌาต

-เพชรฌาตนั่งคุยกับฆาตกร (ฆาตกรช่วงแรก แสดงโดยคนเดียวกับไอน์สไตน์ข้างบน)

-เพชรฌาต “ทำไมเราต้องฆ่าคนที่เรารู้จัก เพื่อรักษาหลักการของคนที่เราไม่รู้จัก”

ฝูงมนุษย์กับ Mr.wing

-เล่าเรื่อง Mr.wing ของ Jimmy Liao กับเรื่องฝูงมนุษย์

-มีกีตาร์คลอไปด้วย คนที่เล่นกีต้าร์ตอนจบร้องเพลง เสียงดีมาก

ใครสนใจพรุ่งนี้ยังมีอีกวัน รอบแรกบ่ายโมง รอบสอง บ่ายสามโมงครึ่ง ที่สถาบันปรีดี ซ.ทองหล่อ

เมื่อตอนบ่ายไปดูการแสดงอ่านบทละครของพระจันทร์เสี้ยวการละครที่สถาบันปรีดีฯ มา งานนี้เป็นหนึ่งในงานเทศกาลศิลปนานาพันธุ์ ที่จัด 24 ต.ค.-11 พ.ย. มีงานหลายแบบมาก ดูรายละเอียดได้ที่เว็บ http://www.pridiinstitute.com/

อันที่ดูชื่อ “อ่านสันติภาพ” การแสดงอันนี้คล้ายการแสดงละครเวที แต่มีข้อบังคับ (?) ว่าต้องมีการอ่าน จากที่ดูมามีทั้งอ่านจากหนังสือ เศษกระดาษ และผนัง!

มันเป็นการดูที่มาราธอนมาก เพราะมี 12 เรื่อง เล่นต่อกันเซ็ตละ 6 เรื่อง พักประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้

ได้เก็บรูปมาบ้าง ไล่ดูได้ที่ twitpic จ้า เริ่มที่.. http://twitpic.com/mpcu6

รายละเอียดแต่ละเรื่อง http://crescentmoonspace.blogspot.com/2009/10/blog-post_18.html